Over een paard dat uit de ring springt…

Bij een sessie paardencoaching brengen we mens en paard samen in een afgezette ring van lint en palen. Hoe vaak heb ik niet al van klanten de vraag gehad of het paard er over heen kan springen. In de vijf jaar dat ik werk als coach met paarden, heb ik het twee keer meegemaakt. De eerste keer was dit een sessie met een (autoritaire) manager die zó veel druk zette dat het paard letterlijk door het lint heen ging. Voor de medewerkers die stonden te kijken, was dit precies wat er op de werkvloer ook speelde. Het liefste dat zij wilden als hun baas aan kwam zetten? Wegwezen!

Een aantal weken terug heb ik het opnieuw meegemaakt, dit keer om een hele andere reden. Het betrof een training voor 25 docenten inclusief het management uit het speciaal onderwijs. Mijn collega’s Linda, Leonique en ik hadden drie ringen uitgezet met in iedere ring een paard. Het programma ging over communicatie, samenwerking, persoonlijk leiderschap en eigenaarschap nemen: wat kun je zelf doen zodat het op de werkvloer nóg beter gaat? De eerste vier sessies voor de pauze waren adembenemend, prachtig mooie spiegels en iedere keer een andere reactie van het paard op de deelnemers.

Halverwege het programma was het tijd voor een pauze, de deelnemers pakten lekker even koffie en ik had mooi even de tijd om de mest van het paard op te ruimen. In een mum van een seconde bedenk ik me dat ik de mest, die ik oorspronkelijk aan de kant had gezet, ook wel even naar buiten kon brengen. Ik denk dat ik nog niet eens tien seconden buiten was, of ik draai me om en zie dat mijn paard Amadeus uit de ring is gesprongen!

Als coach zeg ik altijd tegen mensen, of het nu om een individuele sessie of een groepssessie gaat, VEILIGHEID STAAT VOOROP. Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid dus kom gelijk in de actiemodus door alle deelnemers te instrueren wat er van hen verwacht wordt. Amadeus stond intussen aan de andere kant van de paardenbak bij het andere paard, om steun te zoeken en weer tot rust te komen want de schrik zat er behoorlijk in.

Wat mijn voornaamste uitdaging was? Zelf zo snel mogelijk rustig worden. Ik werd me heel erg bewust van mijn ademhaling (zowat in mijn keel) en mijn eigen schrik, en deed mijn best dit te erkennen (het mag er natuurlijk zijn) en het paard zo snel mogelijk weer op zijn gemak te krijgen. Immers, hoe rustiger ik ben, hoe rustiger het paard. Al snel merkte ik dat de rust terugkeerde omdat wij zelf als coaches ook rustig waren en dit had direct zijn weerslag op de deelnemers.

De deelnemers waren helemaal niet zo geschrokken als ik had verwacht. Dat lag puur aan dat ik heel goed uit kon leggen wat de reden er van was dat Amadeus het hazenpad nam. In dit geval was ik voor het paard een steun, een veiligheid. Ik ken dit paard goed en dacht dat het wel even zou kunnen. Inschattingsfout! Door dit bespreekbaar te maken, kwam er gelijk vanuit de deelnemers de link met de dagelijkse praktijk op de werkvloer. Zij hebben, als docenten van het speciaal onderwijs, dagelijks te maken met onvoorspelbaar, explosief gedrag van de kinderen. En dat doet natuurlijk een behoorlijk beroep op je persoonlijke leiderschap. Hoe rustiger je als docent bent, hoe rustiger het kind. Bovendien is het belangrijk om goed na te gaan wat er aan het onvoorspelbare gedrag vooraf gaat: is er iets wat je daar zelf in hebt gedaan?

Door mijn kwetsbaarheid te tonen kwam er een heel raak gesprek op gang waarbij de docenten met elkaar uitwisselden wat zij lastig vinden in het werk en hoe ze elkaar hierbij kunnen ondersteunen. Ook in de twee andere ringen heeft het veel teweeg gebracht, in positieve zin. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er heel veel van heb geleerd, en Linda en Leonique met mij.

Mooi dat fouten je uiteindelijk veel verder kunnen brengen!