Stop thinking, start feeling

Vanochtend heb ik weer een prachtige sessie mogen begeleiden voor een vrouw die graag (nog) meer naar haar gevoel wilde luisteren. Enerzijds was ze nieuwsgierig naar hoe paarden spiegelen, anderzijds had ze ook een persoonlijke vraag om in te brengen. Zonder hier nu volledig in te gaan op haar persoonlijke verhaal, ging het in essentie om haar angst voor afwijzing en hoe ze hier in de dagelijkse praktijk beter mee kon leren omgaan. Een heel herkenbaar (en menselijk) thema, als je het mij vraagt.

In de sessie viel direct op dat het paard in eerste instantie niet direct toenadering zocht. Het paard was vooral gericht op de omgeving en bezig met alles om zich heen behalve met de vrouw. Toen ik dit benoemde, zei de vrouw direct dat ook zij vooral bezig was met gedachten en alles om zich heen, behalve met zichzelf. Sterker nog, ze wilde eigenlijk nog even naar het toilet gaan maar had dat ‘even opzij gezet omdat ze niet wilde verstoren’.

Na nog eventjes te hebben gepraat (en naar het toilet te zijn geweest J) heb ik de vrouw uitgenodigd om met een eerste oefening te beginnen: stap de ruimte in en kies een positie ten opzichte van het paard die gevoelsmatig het beste bij je past. En zo geschiedde, de vrouw koos een positie in de ruimte en binnen enkele seconden stapte het paard direct op haar af. Wat er ook gebeurde, is dat het paard vrij kort erna de vrouw voorbij liep (en de vrouw een paar passen opzij zette), om haar heen draaide en met zijn achterkant naar haar toe ging staan. Zonder enige dreiging overigens, maar wel dusdanig dat het paard haar niet meer kon zien. Het paard had haar in feite precies in zijn blinde vlek gezet. Wat er hier gebeurde in een kort tijdsbestek was werkelijk precies wat de vrouw herkende uit de dagelijkse praktijk; te veel ruimte weggeven, waardoor anderen de ruimte pakken met als gevoel dat zij zich gepasseerd én niet gezien voelt.

Na een reflectieronde heb ik de vrouw uitgenodigd om hier mee te gaan experimenteren. Wat bleek nu, het paard begon ruimte in te nemen zodra de vrouw het contact met haar gevoel verloor en haar hoofd en/of gedachten meer de boventoon voerden. Als een soort overlevingsmechanisme dat zij kent uit het verleden en dat haar doorgaans goed heeft geholpen, maar waarvan zij nu graag afscheid wil nemen. Vanuit een intens verlangen om meer bij zichzelf te zijn en meer in contact te staan met haar gevoel.

Opnieuw een reflectiemoment waarin de vrouw als voornaamste eye-opener benoemt dat het niet de ander is die haar afwijst, maar dat het een patroon is dat zij zelf in gang zet met als gevolg dat zij zich ‘in alles afgewezen voelt’. Dat was wel even confronterend. Het goede nieuws is wel; als het iets is dat zij zelf in gang zet en/of initieert, dan is zij ook degene die het kan doorbreken en op een meer constructieve wijze kan inzetten!

“Het begint bij jezelf” zeg ik altijd, als coach maar zeker ook als mens. Ik vind het mooi en ben dankbaar dat ik met behulp van de paarden mensen bewust kan maken van waar het werkelijk om gaat, en hiermee precies de kern te raken. Vanuit bewustwording kan je toewerken naar gedragsverandering, als dat de wens of het verlangen is tenminste. Zonder oordelen en met een waarderende bril, precies zoals de paarden dat doen in de manier waarop zij communiceren en met elkaar samenwerken.

Wil je meer weten over wat wij mensen van paarden kunnen leren, lees er over op mijn website of kom het zelf ervaren!